ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΝΑΡΗ

<<ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ>>

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ

Martha Kanari

8 ώρες · 

…και δεν ήταν το δάκρυ εκείνο σαν τ’ άλλα…

Είχε τη δύναμη να εξαγνίσει το απόλυτο και το αχανές...

Είχε τη δύναμη να αναβαπτίσει την ίδια τη ψυχή ,

μες την κολυμβήθρα του Σιλωάμ ,

τόσο ώστε, να μπορούν τα μάτια να διακρίνουν με διαύγεια,

το ατελές του κόσμου τούτου…

Έπαιρνε τότε το κλειδί κι απασφάλιζε την πόρτα …

Ξεχείλιζε η αγάπη ποτάμι, 

πετιμέζι ολόγλυκο , να πιουν οι διψασμένοι της γης…

Επαίτες της γλύκας, 

τραγουδούσαν μεθυστικά εμβατήρια 

και χόρευαν διθυράμβους σ ένα αλλόκοτο ρυθμό…

Έσκυβε τότε ο Διόνυσος , γουλιά τη γουλιά να ρουφήξει…

Χωρίς ντροπή , να χορτάσει τη δίψα του !

Ύστερα, γύριζε στα παλιά του λημέρια 

και προσδοκούσε στην επόμενη μέρα...

Μην βλέπετε που ήτανε Θεός… 

Aκόμα και οι Θεοί, απόσταγμα αγάπης ψάχνουν…

μ@ρθ@- Διθύραμβος

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΥΝΑΤΟ 

ΤΗΣ ΡΟΥΛΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

   << ΜΠΑΛΑΝΤΑ>>

ΜΠΑΛΑΝΤΑ

Τον καιρό που αιχμαλώτισαν τα πουλιά

Τον καιρό που φλύαρα ποτάμια

Ακούμπησαν το σύνορο της θάλασσας 

Και σώπασαν

Τον καιρό που πέτρωσαν οι χρόνοι

Εκεί όπου και το αίμα παγώνει

Όπου ο ήλιος καίει ανάσες και χαμόσπιτα

Όπου ληθαργικά φυλλορροούν οι μέρες

Στον χειμώνα των λευκών αγαλμάτων

Εκεί όπου το χώμα βαρύ..

Περιτριγυρισμένη από σκιές

Γεννήθηκα

Ψίθυρος του αγέρα ανάμεσα στις καλαμιές

Μοναχικό δεντρί

Στα ψηλά βουνά όπου σταλάζει θλίψη 

Ο ουρανός

Δυο πνοές –άνεμος Δυο σιωπές-βροχή

Σε καιρούς αλλόκοτους σαν να ήταν χθες..

Και εγώ, πουλί αιχμάλωτο

Γεννήθηκα…

©Ρούλα Τριανταφύλλου

29/8/2016

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ

<<ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ>>

Μια άλλη πανσέληνος

Βυθίζομαι κι απόψε στη σιγαλιά

και κλέβω μια πνοή

απ’ την ανάσα του ανέμου,

να μερώσω τα σπλάχνα μου…

Ο άνεμος!

Αχ πως τον ζηλεύω!

Πηγαίνει παντού…

Πριν από λίγο, πέρασε για μια στιγμή 

απ’ τα περβόλια με τις λεμονιές

και γέμισε αρώματα!

Ο άνεμος!

Ετούτος ο νυχτερινός επισκέπτης

θέλει να γίνουμε φίλοι!

Με καλεί να ταξιδέψω μαζί του,

να βρούμε τις νεράιδες

κάτω στην ακροποταμιά,

που καθρεπτίζονται, φεγγαρόλουστες,

στ’ ασημένια νερά.

Έχει φεγγάρι απόψε!

Το βλέπεις ανάσα μου;

Κοίτα πως λάμπει!

Σαν τα μάτια σου όταν 

με κοιτάνε!

Όχι δε θ’ ακολουθήσω τον άνεμο!

Κι ας χορεύουν οι νεράιδες γυμνές

πάνω στα νούφαρα,

κρεμασμένες από τις άκρες

των φεγγαραχτίδων!

θα μείνω να κοιτάζω τα μάτια σου 

εκεί ψηλά στο φεγγάρι !

Χαμογέλασε!

Να γίνει ακόμη πιο φωτεινό!

Χαμογέλασε

κι είναι το γέλιο σου

πανσέληνος στις ψυχές μας απόψε!

Νίκος Ταβουλάρης

ΕΔΩ 

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΝΤΩΝΑΚΗ

ΜΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ουρανιο τοξο για να δεις,

πρωτα θα περασεις καταιγιδα.

Κρατα τον οριζοντα 

της ψυχη σου ανοικτο.,

ναχει καταφυγιο η ΕΛΠΙΔΑ.!

Το βιβλιο της ζωης

εχει πολλες σελιδες

θα τις γραψεις ολες

κι τις αναποδες και τις καλες.

Μην τα παρατησεις

πρεπει να ξαναπροσπαθησεις,

κι να διεκδικησεις

με την Ελπιδα να πολεμησεις

Το ουρανιο τοξο να αναστησεις!

Αντωνακη Ευτυχια.

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ

ΕΛΕΝΑΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ

<<ΖΩΗ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ>>

ΖΩΉ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΌΝΕΙΡΑ

Σ' ένα κλουβί αν κάποτε θελήσεις

να με χώσεις, 

το πνεύμα μου ανήσυχο

θα φύγει να πετάξει.

Χρυσό ή μαλαματενιο το κλουβί,

σε μένα αδιάφορο.

Θα ψάξω για τη σχισμή 

για να γενώ δραπέτης.

Τον ουρανό να ιδώ ξανά! 

Τα σύννεφα με τα όνειρα ν' αδραξω! 

Φτερά; Τα 'χω πάντα μαζί μου! 

Τη φορεσια του Ίκαρου

θα βάλω ευθύς αμέσως!

Και σα με ιδεί ο ήλιος ο καυτός

"Φύγε μακριά μου!" κι αν ειπεί

"Μη θέλεις να σε κάψω ζωντανή;"

κι αν με ρωτήσει

Εγώ πάλι θα πάω!

Με το απερισκεπτο του νέου

της ψυχής μου θ' απαντήσω:

"Εμένα δε με μέλλει!

Τη ζέστα σου ας νιώσω μια στιγμή

κι ύστερ' ας αποθανω!

Τι να την κάνω τη ζωή 

δίχως τη λευτεριά,

τα ονείρατα,

τα θέλω τα δικά μου;

Ενώ έτσι,

κι αν καώ, 

θα μείνω στην Ιστορία

ο Ήρωας ο Αθάνατος!

Θα 'χω να λέγω τότε εγώ

πως είμαι ο μόνος ο θνητός

π' αγγίξα τ' Όνειρο μου.

Κι ας ήταν το φιλί τ' ονειρικό

η μόνη αληθινή ζωή

δώρο...

απ' το θάνατό μου! "

Έλενα Χατζηγιάννη

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΜΑΡΘΑ ΚΑΝΑΡΗ

ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ

Με κοιτάς και λιώνω....
Ανοιγοκλείνεις τα μάτια 
και ξεπηδούν από μέσα,
απαστράπτουσες θάλασσες 
και χρυσοκέντητοι ήλιοι...
Μου μιλάς και ατενίζω στο λόγο σου
το θαύμα της μικρής ζωής μου...
Σε χαιδεύω και γίνομαι ξανά μικρή...
Σπλάχνο μου...παιδί μου...
Πόσο σ' αγαπώ....
και πώς να μπορέσω να πνίξω
τις λερναίες ύδρες που ξεπηδούν με ορμή
στο διάβα σου...
και πως να μπορέσω να σπάσω τις συμπληγάδες
πρωτού ξε...σπάσουν επάνω σου αυτές...
Πως να το κανω...πως?
Τόσο παιδί που αισθάνομαι...
Τόσο μικρή....
εμπρός στο δικό σου ανάστημα????
μ@ρθ@

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ

ΔΙΟΝΥΣΙΑ

 ΠΛΑΤΥΜΕΣΗ

<<ΓΛΥΚΙΑ ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ>>

Την ωρα αυτη του δειλινου ολους σας αγαπαω και τους καημους που ενοιωσα καθολου δεν μετραω!!!!
Ειναι η ωρα ομορφη, γλυκια, μαλαματενια και γυρω απλωνεται παντου το αρωμα σου ομορφη, καταλευκη γαρδενια!!!
Την ωρα αυτη του δειλινου που τ' ονειρο ροδιζει ερχεται η νυφη τ' ουρανου τ' αστερια να σκορπισει!!!
Να ριξει πεπλα ολολευκα στου νου τα μονοπατια και να φωτισει της ψυχης τα πετρινα παλατια!!!!
Την ωρα αυτη του δειλινου ολους σας αγαπαω και τα παιχνιδια του μυαλου καθολου δεν λογαω!!!!
..... Γλυκια ωρα του δειλινου.....
Δ.Π.

 · 

<< ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ>>

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟΙ

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ

ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 

ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ

Είμαστε εδώ που είμαστε γιατί αυτοί υπήρχαν, 

είσαστε εδώ που είσαστε για να τιμάτε εκείνους, 

υπάρχουμε στο σήμερα διότι προϋπήρχαν 

οι πρόγονοι..

Οι νοήμονες και γόνιμοι, οι των Ιδεών Πατέρες

κληροδοτούν στο σήμερα το χθες μας ματωμένο, 

υπάρχουμε σαν θέλησαν γλυκές να έχουμε μέρες 

με θύμηση.. 

Σαν θα έχουμε υπενθύμιση μέσα στο νου τα λόγια, 

το θουκυδίδειο ρητό για πόλεμο και ειρήνη, 

πίσω να τρέχει ο λογισμός και όχι σαν ρολόγια

ξεκούρδιστοι..

Άϋπνοι και ανανούριστοι με κύκλους εις τα μάτια

κόκκινες σκέψεις να έχουμε που οδηγούν στη Λήθη,

τη μάνα Ιστορία ξέσκισαν και έκαναν κομμάτια 

οι αναίσχυντοι..

Που σέρνονται ανεπαίσθητοι στου εφήμερου τα λούσα,

δίχως παιδεία βλασφημούν τους μάκαρες προγόνους, 

Νέμεσις βλέπω να έρχεται και μπρος στον Δία φωνούσα:

-Φόβο στην Αιδώ!-..

Είμαστε εδώ που είμαστε γιατί και εκείνοι ήσαν, 

είσαστε εδώ που είσαστε γιατί έσονται νέες νύχτες, 

είπαν πως θα είναι δίπλα μας μα δίκαια μας αφήσαν

οι πρόγονοι..-

Π. Παπαποστόλου, "Αυτογνωσίας Ρίμα".

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ, 

ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ

<<ΚΑΛΗΜΕΡΑ>>

ΚΑΛΗΜΕΡΑ <3
Στο ηλιόφως της αυγής
Στο ηλιόφως της αυγής 
την ανάσα βρίσκω της ζωής
και στον άνεμο το χέρι της πιάνω.
Κι αφού ο ουρανός
είναι η τερματική οδός,
ως οδοιπόρος εγώ
πάνω στην γη,
σημάδι βάνω
ένα μακρινό αστέρι
στο δικό μου δρόμο για οδηγό.
Κάνω μιαν ευχή,
ως ύμνο θυμίαμα για τον Δημιουργό.
Κι ω, Ουρανέ, σε παρακαλώ,
ένα παραθύρι άσε ανοιχτό,
χαμογέλασε μου να χαρώ
και δόμου, δόμου χέρι,
να ‘ρθω επάνω!..........
ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 4-8-2016