ΜΕ ΑΓΑΠΗ ,ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ !


Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΠΡΟΣΘΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ>> 
ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΡΘΑΛΗ 


Προσθαφαιρέσεις
Η αφαιρετικότητα πάντα κάτι κρατά 
απ΄την κρυφή της γοητεία. 
Σαν πίνακας ζωγραφικής όπου ο παρατηρητής
μπροστά του στέκεται κι αυτόματα
μια άλλη ζωή ανευρίσκει 
που τα χωστά του μέρη 
η φαντασία ανασυνθέτει 
δίνοντας ερμηνείες και σχήματα
δρώντας και παλινδρομώντας...

Για εκείνο το λίγο ή το πολύ
που απουσιάζει ή υπολείπεται
για εκείνο το κάτι που διαρκεί ή δεν αρκεί
κι επιστρέφει παραμένοντας εκκρεμές στο χρόνο.
Ψηφίδα που ο κάτοχος του έργου δεν κατέχει
που πρέπει εσύ ο ίδιος να προσθέσεις
όπως αντέχεις κι όπως δύνασαι.

Το λίγο είναι μια βροχή
κρυμμένη μες στα χρώματα
μπορεί να σε ξεπλύνει ή να σε εξοντώσει
αναλόγως των περιστάσεων.

Η αφαιρετικότητα όταν στη μνήμη εκχωρείται 
βαραίνει περισσότερο.

Ελένη Βαρθάλη
19-09-2017

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

<< ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ >> 
ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 


Στο πρόσωπο του Χρόνου
Μαύρα μαλλιά.
Γελώ, στο πρόσωπο του Χρόνου.
Εκείνος, σιωπηλός.
Το δωμάτιο γεμάτο.
Ασφυκτιώ, η ανάσα μου τρέχει.
Φωνάζω,
«πολλοί γίναμε!»
Γκρίζα μαλλιά.
Κοιτάζω στο πρόσωπο τον Χρόνο.
Εκείνος, σιωπηλός.
Το δωμάτιο γεμάτο κορνίζες.
Κρυώνω, η ανάσα μου λυγμός.
Φωνάζω,
«γυρίστε πίσω!»
Άσπρα μαλλιά.
Δακρύζω, στο πρόσωπο του Χρόνου.
Εκείνος, σιωπηλός.
Με αγκαλιάζει.
Η ανάσα μου τελειώνει.
Δεν έχω φωνή.

Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες
Συγγραφείς: Χρήστος Παπουτσής

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

<< ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ >> 
ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΛΕ 


Αν γινόταν
------------
Να'ταν να το'θελε η ψυχή να γαληνέψει,
να κόπαζε μες το μυαλό μου,κάθε σκέψη,
θα μπόραγα στη ζήση να πιστέψω
και στην καρδιά, σπόρους ελπίδας να φυτέψω

Θα'ταν το όνειρο βαθύτατο,μεγάλο,
περ' από 'κεινα που στο νου μπορώ να βάλω.
Ν' αγγίξω εύκολα τα σπάνια τα κοράλια
κι ο δυστυχής τη φτώχια να περνά,αγαλια-αγάλια.

Ν' αγκάλιαζα τ'αστερια ,μονάχα για μια νύχτα
θα πίστευα πως πέταγα,πίκρα όποια κι αν είχα.
Να'βλεπα μάτια γελαστά, παιδιού παρατημένου.
θα έννοιωθα πως έφευγα, μακριά απ' το πεπρωμένο.

Χέρι διαβάτη, να'βλεπα, ν'αγγιζει του ζητιάνου
θα'λεγα,οι ελπίδες μου,ερίζωσαν και πιάνουν.
Δεν θ' άφηνα τ'ασημαντα ,ποτέ να με πικράνουν
Ό,τι είχα πλέον στη ζωή,θα'λεγα πως μου φτάνουν.
----------------------------------------------------------
Αναστασία Κλε.....
<< ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ >>> 
ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗ 



Ωρες ατελειωτες ,
με την σιωπη ...
Αντιλαλος η φωνη μου,
απο τα αποκρυφα της ψυχης μου,
με οριζοντα που ολο στενευει,
δεσμια παραμενει,
Παρκαρισμενη,
απαγκιο γυρευει,
κοιταζοντας ,τον καπνο του τσιγαρου
την μηχανη του χρονου να κουρδισει..
αχνα φωνης δεν πρεπει να ηχησει....
σε ενα κοσμο τοσο ξενη...

Αντωνακη Ευτυχια
<< ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΛΜΠΟΥΜ >> 
ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ,
ΑΝΘΙΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 



ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
κρυμμένο άλμπουμ στο σεντούκι,
γεμάτο με φωτογραφίες,
χιλιάδες στιγμιότυπα,
μικρές στιγμές παλιές αξίες,
κι΄η νοσταλγία πλημμυρίζει,
και μου γεμίζει την καρδιά,
κάθε στιγμή γεμμάτη ουσία,
η θύμηση τους με μεθά,
με στέλνει πίσω ως την άκρη,
εκεί στου δρόμου την αρχή,
στο πρώτο βήμα απ΄το ταξίδι,
σε μιά ωραία εποχή,
τότε που ήταν η ψυχή μου,
όπως το άγραφο χαρτί,
χωρίς μουντζούρες διχως λάθη,
όμορφη και ακόμα αγνή,
βγάζω το άλμμπουμ ξεφυλλίζω,
τρέχουνε δάκρυα στα μάτια,
θύμισες που με ταξιδεύουν,
με κάνουνε χίλια κομμάτια,
βάζω ξανά φωτογραφίες,
κι όλες τις μνήμες στο κουτί
και κάνω τάμα πως ξανά,
δεν θα πληγώσω την ψυχή
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
<< ΣΕΡΓΙΑΝΙ >> 
ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
 ΣΤΕΛΛΑΣ ΤΕΡΓΙΑΚΗ 


Σεργιάνι
Να σεργιανίζω στα πέλαγα
κάτω απ' τον ίσκιο τ' ουρανού...
παίζοντας με τα χρώματα,
γλυστρώντας στη γαλάζια αλμύρα
ακουμπώντας 
στη διαφάνεια του νερού
και να φλερτάρω με τα ψάρια...
και κύμματα απαλά ... 
που τρυφερά μ΄ακουμπούν !

Κι ύστερα... 
να γέρνω στ' αραξοβόλι 
της νηνεμίας
και να σκέφτομαι πόσο ευγνωμονώ τη ζωή... 
που είμαι μια βάρκα αφημένη, ν΄αντέχει στις φουρτούνες...
σαν την Ψυχή !

© Στέλλα Τεργιακή 

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ>> 
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΓΙΟΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 


ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ Σούρουπο ήταν, όταν βρέθηκα στον ιερό τον βράχο του Σουνίου. Άλλος κανείς κοντά μου δεν υπήρχε• μόνον οι άφθαρτες κολώνες - απομεινάρια αιώνια του Ποσειδώνιου ναού - , με χαραγμένες πάνω τους καρδιές ερωτευμένων, μισοσβησμένα ονόματα, φθαρμένα από τον χρόνο. Πέρασα ανάμεσα απ’ αυτές, με δέος στην ψυχή μου, λες και στ’ αλήθεια βρέθηκα δίπλα στον Ποσειδώνα... Γ. Α. - Π. "Συντροφιά με τον Ποσειδώνα" (απόσπασμα). Από τη Συλλογή "Μυθολογία, Μούσα μου".

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΓΑΛΗΝΗ>> 
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΑΝΝΑΣ ΜΟΝΟΓΙΟΥ 


ΓΑΛΗΝΗ

Εκεί που η γαλήνη ταξιδεύει
σε θάλασσες γαλάζιες και ουρανούς
το κύμα και το σύννεφο χαϊδεύει
με τρυφερούς αγγέλων ασπασμούς

Ανάλαφρα ντυμένη με μετάξι
με αισθήματα γεμάτη η αγκαλιά
είναι η ζωή σε όλα της εντάξει
σαν το ταξίδι ξεκινά στην νηνεμιά

Και μες το σύμπαν τον χορό της ξεκινά
τα αστέρια ακολουθούν τα βήματά της
πόσο μικρή  πια  φαίνεται η γη
όταν ο ήλιος της φωτίζει την καρδιά της

Κοιμάται η θάλασσα εκείνη σαν θωρεί
να απλώνει το σεντόνι το ασημένιο
για να σκεπάσει με αγάπη και στοργή
τον κόσμο τον υδάτινα φτιαγμένο

Σαν τον φτερό που το αεράκι το σηκώνει
και αυτό χορεύει σε ρυθμό νωχελικό
έτσι η γαλήνη μες το σώμα μου απλώνει
ένα συναίσθημα μεγάλο μαγικό


Α.Μ                                       29/8/16

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

<<Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΚΟΣΜΟΣ>> 
ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 


Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ 
************************************
Ο δικός μου ο κόσμος
δεν έχει το χρώμα της ύλης
μα δεν είναι ολότελα άυλος 
Δεν τον φωτίζει το Φως του ήλιου 
μα δεν είναι κι ανήλιαγος
Στο δικό μου τον κόσμο 
οι άνθρωποι είναι φτωχοί 
μα τίμιοι κι από καλή γενιά 
Αγαπούν ν αγαπούν τα παιδιά 
Το δικό μου τον κόσμο
τον συντρίβει η φτώχεια ,η ανέχεια 
η μοναξιά δεν τον σκοτώνει...
μα οδηγεί σε ψυχής περιπέτεια
Στο δικό μου τον κόσμο ο Έρωτας 
είναι φως με λάμψη ΑΓΑΠΗΣ 
Έχει αγνότητας χάδι και λόγο 
Το δικό μου τον κόσμο 
ζωντανεύει η Ελπίδα 
Έχει Οδό και διεύθυνση :
"ΑΝΟΔΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΑΧΤΙΔΑ "
Στο δικό μου τον κόσμο 
θριαμβεύει η ΦΙΛΙΑ !!!
.......................
Τον δικό σου τον κόσμο 
πως είναι ; δε μου πες 
δεν είδα ....
Ζεις στην ίδια πατρίδα;

ΥΠΑΡΧΩ 
13/9/2017 
Μαρίνα Ι. Προμπονά
<< ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ >> 
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΕΛΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ 


ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Μ’ αυτά τα ψεύτικα δάκρυα
θα σκουπίσω την ασχήμια μου.
Όσο κι αν λέω πως δε φοβάμαι…

Κι όταν λυπόμουν,
πάντα περνούσε δίπλα μου ένα παραμύθι
κι ακουμπούσα, μέχρι να φύγει αυτός ο δράκος.
Ποτέ δεν ξάπλωσα ήσυχη το μεσημέρι.
Μου τραβούσε το μανίκι η συνείδηση.

Θυμάσαι εκείνη την πεταλούδα
που στάθηκε στο βάθος της παλάμης μου;
Ήταν την ώρα που αργοσβήνανε τα φώτα.
Η πόλη κοιμόταν
κι εγώ ξυπνούσα για να μάθω να πετάω.
Τραγουδούσα
κι η Ηχώ μου έπαιζε με λύρα τον δικό της ουρανό.
Εσύ έκλεινες τα αυτιά σου,
για να ακούσεις εκείνο το άστρο,
που δάκρυζε στο τέλος του ορίζοντα.

Ναι Νικόλα, το χτύπημα στον ώμο, ήταν ασπίδα για το αύριο. Έγινε αηδόνι. Ακολουθούσε τα βήματά μου κι ύστερα χανόταν ανάμεσα στο πρώτο φως. Καλημέρα τότε είπα στο σκοτάδι, ψάχνοντας αυτήν την παιδική καμάρα να με οδηγήσει εκεί, στο ατέλειωτο περιβόλι της αλήθειας.
Θυμάσαι; Με ένα κοίταγμα τρέχαμε, δίχως να ξέρουμε που, γιατί… Απλά πηγαίναμε. Αυτό μας ένοιαζε. Έπειτα κουραζόμασταν από ευδαιμονία και ξαπλώναμε ανάμεσα στις ολόχρυσες ανεμώνες.
Κλείναμε τα μάτια κρατώντας σφιχτά τα χέρια και μας έλουζε ο ήλιος… Ονειρευόμασταν τα μελλοντικά μας πουλιά. Εσύ μου είπες, ήθελες να γίνεις αϊτός. Που να βρίσκεσαι άραγε; Εγώ δεν θυμάμαι, μάλλον περιστέρι.
Τότε, άφησα την πεταλούδα ελεύθερη. Θυμάσαι; Μου υποσχέθηκε, πως θα με περιμένει μέχρι να σηκωθώ. Εσύ γελούσες, μα εγώ ήξερα πως ήταν αλήθεια.
Από τότε, δεν ανοίξαμε ξανά τα μάτια.
Μόνο πετούσαμε…

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ

18/6 2017



Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΜΙΑ ΥΠΟΤΕΙΝΟΥΣΑ ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ >> 
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ 


Πώς να διαγράψω την βεβαιότητα 
της μέρας,όταν αργότερα 
όλα θα έχουν φύγει ??
Ο δρόμος μέσα μου σκαρφαλώνει
με φιλοδώρημα ένα κάνιστρο αυταπάτες.
Μόνος πηγαίνω προς την αλήθεια.
Το τυχαίο έρχεται ύστερα.
Πόσο περίτεχνα βαδίζουν οι διαβάτες
στο αρχαίο μυστήριο του θανάτου
κοιτάζοντας μέσα τους !!
Σήμερα γέμισα ήλιο
σαν πορσελάνη-- σαν αμφορέας
μ΄ένα κρυμμένο ράγισμα στο πλά΄ι΄.
Αργότερα είδα στο φως
μιαν υποτείνουσα τεθλασμένη
κι΄ένα κομμάτι !!

Από το βιβλίο μου ΄΄Ρωτήματα Ψυχής ΄΄
<<ΑΠΟΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ ΣΤΙΓΜΩΝ>> 
ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ  
ΜΑΙΡΗΣ ΣΟΥΡΛΗ 


Αποθησαύρισμα στιγμών…
Στο δειλινό των αισθήσεων χαμόγελα
λάμψη ματιών.
Από μια εικόνα, ένα ποίημα
βγαίνει η αγάπη..
Το κλικ της κάμερας πυροβολεί,
αποθανατίζει το χρόνο
για πάντα στη φωτογραφία.
Έλξης μαγεία…
μια ακτίνα η μνήμη επιστρέφει σα χάδι 
έρχεται ως νοσταλγία...
Το υφασμένο φως αναπνέει
απλώνεται στο διαυγές βλέμμα 
τον ήχο.. την αφή..
Φωτίζεται ο ουρανός της ψυχής
με χάρη η ομορφιά 
καθρεφτίζοντας μικρές στιγμές ζωής..!

Μαίρη Σουρλή
ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΓΙΩΡΓΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ<<ΧΡΩΣΕΙΣ ΠΝΟΩΝ>>


Το λειψό φεγγάρι απόψε
μια μυρουδιά ανεκπλήρωτου αφήνει, 
σε πεθυμιές ασίγαστες, 
που σα φύλλα φθινόπωρου, 
πέφτουν στου χρόνου τη λίμνη, 
άπνοες πλέον απ' τους χυμούς της προσμονής.

Πάντα το τώρα γινόταν αύριο, 
κι οι λεπτοδείκτες ήσυχα και μαγικά, 
έδιναν τράτο στην απόφαση, 
για να τραβήξουν τάχα μου την ηδονή του ταξιδιού 
στη χώρα του πόθου, 
ώσπου οι ώρες βρέθηκαν εκτός εαυτού 
και κόλλησαν σ' ενα κόκκινο λειψό φεγγάρι.

Γιώργης Παπ. - Ζτρέκος
(Από τη συλλογή "Χρώσεις Πνοών")
<<ΚΟΙΝΟΣ>> 
 ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ 
Κοινός
Μάταιος ο χρόνος
που νόμισα πως ευτυχώ.
Ουτοπία η ευτυχία.
Στο χορό των πολλών ολόγυρά μου
δεν έχει κάθισμα για τη χαρά μου.
Ε ναι, ήθελα έναν ουρανό κατ’ αποκλειστικότητα,
μια θάλασσα πριβέ, που λένε οι ελληνομαθείς,
έναν άνεμο- έρωτα μόνο δικό μου,
μιαν αγάπη δίχως όμοια της,
πιθανόν κι έναν θάνατο να ‘θελα
εντελώς -μες στ’ αστέρια- μόνος.
Αλλά πώς να ξεφύγει από το πλήθος κανείς
και πώς να γίνει ο εαυτός του; Πώς;
Μες στον άκρατο ανταγωνισμό των ζωντανών
είναι κοινός ο ουρανός, κοινή και η θάλασσα,
κοινός και ο δαίμονας άνεμος,
κοινότατος και ο θάνατος βεβαιότατα
κι η ζωή κοινή που τσουλάει 
σαν ρόδα τρελή στην κατηφόρα.
Κι όπως όλοι κι εγώ. Κοινός παρανομαστής
στο κλάσμα του μηδενός προς το τίποτα.
Κυνός ουράς κυνηγός, όπως ο σκύλος μου ίδιος.
Κοινός καθ’ όλα. Κι ουτοπία η ευτυχία.

γ.π.κ-δρ.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΙΚΕΤΕΣ>> 
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 
ΛΕΝΑΣ ΚΟΡΟΜΗΛΑ 

Ικέτες

Τ παράθυρον τριξε. Κρακ.  Απ΄ το αναπαλαιωμένο μέγαρο της οδού Σατωβριάνδου. Με τη βοήθεια του ιταλού αρχιτέκτονα  Marco Barillio, το όνειρο ζωής της, ένα δικό της θέατρο, έλαβε σάρκα και οστά. Το τριόροφο νεοκλασικό   μετατράπηκε σε arty πολυχώρο. Υπόγειο win bar, ισόγειο gallery, πρώτος όροφος πιάνο μπαρ, δεύτερος  θεατρική σκηνή.   Απ’ εκεί τον παρακολουθούσε. Πλατσούριζε  ξυπόλυτος στα λασπόνερα επί ώρες, σημαδεύοντας ξανά και ξανά με ένα άδειο κουτί μπύρας, το σύνθημα στον τοίχο του μπουρδέλου: «Έξω οι ξένοι».  Ο δρόμος είχε σκαφτεί για το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ. Φθινόπωρον τς χρονις κείνης. Με τη βροχή, δημιουργήθηκε λίμνη. Τα παπούτσια του στο πλατύσκαλο της διπλανής επιβλητικής επταόροφης  πολυκατοικίας. Σαν να ήταν μέσα, στο σπίτι του, με την μάνα, τον πατέρα, τα αδέλφια του, να προσεύχονται, να τραγουδάνε και να τρώνε στο τραπέζι με όλα τα καλά του Θεού, πίτες,  φαλάφελ, χούμους, ταμπουλέ, κνάφι. Ποος τον; Πόθεν τον; τον Αφγανός, Πακιστανός, Σύρος; Ή μήπως Λιβανέζος; νω τν ννέα ἐτῶνλικίας,  τον έκανε.  Φορούσε ένα πουκάμισο  που ο γιακάς του, πιτσιλισμένος απ’ τα βρώμικα νερά, έβγαινε μέσα από μία  ριγέ ναυτική ξεχειλωμένη  μπλούζα.  Τα αδύναμα μακριά χέρια του, ίσα που φαίνονταν απ’ τις ξεχειλωμένες μανίκες. Το  τζιν με το ένα μπατζάκι σηκωμένο ως το γόνατο, άφηνε να φανούν οι μακριές σκελετωμένες του γάμπες. Κατσαρομάλλης, μελαμψός, με προδιαγραφές ενήλικα κρεμανταλά.
***
Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι. Η παράσταση αρχίζει. Εννέα νεαρές ηθοποιοί, υποδύονται τις αιτούμενες άσυλο, «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Γκαπ γκουπ, οι τελευταίοι θαμώνες ανεβαίνουν βιαστικοί την ξύλινη στριφογυριστή σκάλα. Πριν ανέβει για την παράσταση, από το χαμηλό παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο, η γυναίκα, έκυψε να τον ιδή.  Είχε κάπου να μείνει; Δωμάτιο; Καταυλισμό; Κέντρο φιλοξενίας; Σκηνή; Παγκάκι; Χαρτόκουτο; Πού διενυκτέρευεν;
***
Τὸ παιδίον ἐμβκεν ες τ Καφενεον τν Μουσικν.  Τ Καφενεον ντικρ το Θεάτρου.  Θέατρον και Καφενείον όπισθεν του Εθνικού Θεάτρου. Στο καφενείο μπαινόβγαιναν παλαιοί μουσικοί, συνταξιούχοι χωρίς σύνταξη. Αγαπούσαν τη ζωή. Κουτσόπιναν, έπαιζαν, και ενθυμούνταν τα παλιά. πως η Σωτήρω έπαιζε στο πίσω καμαράκι μπαρμπούτι, πως εδώ ηχογραφήθηκαν «Τα παιδιά του Πειραιά» και τα «Λεμονάδικα». Κάπου - κάπου παρουσιαζόταν και καμιά αρπαχτή. Κυρίως για τον ακορντεονίστα. Γάμος ή βαφτίσια. Με τη χαρτούρα κερνούσε τους παλιούς του συναδέλφους. Τι να τα ‘κανε; Μπεκιάρης άνθρωπος ήτανε.  Ο μικρός πρόσφυγας, άκουσε το ακορντεόν. Άσμα γλυκύ, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν.  Τρύπωσε μέσα διστακτικά. Τον φίλεψαν σουτζουκάκια και λεμονάδα. Όταν ήπιε κι΄ έφαγε, το πρόσωπό του γαλήνεψε. Τους εξήγησε σε άψογα αγγλικά ότι ήταν από το Αφγανιστάν. Είχε χάσει όλους τους δικούς του.  Και τώραστεγος, νέστιος, φερέοικος. Ἱκέτης.
***
Η γυναίκα τράβηξε για την παράσταση. Επί δέκα θεατρικές σαιζόν, δεν είχε χάσει ούτε μία. Τώρα όμως, κοντοστάθηκε. Έκανε στροφή και βγήκε έξω, στον δρόμο.  σεβαστ πιτροπ εχεν νοματίσει τὸν δρομίσκον, δηλαδ εχε γράψει ππινακίδος τι εναι δς Σατωβριάνδου.   διος  Σατωβριάνδρος ο ελληνολάτρης,  νίσως τ πνεμά του περιεφοίτα κε, κα δύνατο ν δ τ μοιρο προσφυγόπουλοδιωγμένο, ξωρισμένο, νέστιο, ριγοντα, ρποντα, ναμσον Θεάτρου και Καφενείου, θ τ σπλαγχνίζετο. Όπως εσπλαχνίσθη τον σκλαβωμένο όχλο τον καιρό της δουλείας. Επί τέσσερις ημέρες έμεινε  στην Ακρόπολη να περιμένει. Τι περίμενε ο Σατομπριάν; Τι εφαντάζετο ότι θα ακούσει και θα ιδή; περίμενε να ακούσει από το Θέατρο του Διονύσου τα θρηνολογήματα του Οιδίποδα, του Φιλοκτήτη και της Εκάβης. Να δει τα πλοία να ναυμαχούν στην Σαλαμίνα. Άδικα περίμενε. Απογοητευμένος από τὸ ἄστατον τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων,  είπε με θρηνώδη φωνή.
-Όλα περνάν, όλα τελειώνουν σ΄ αυτόν τον κόσμο.
                                                ***
Η γυναίκα, άνοιξε την πόρτα του καφενείου. Ο μικρός καθόταν εν μέσω   ηλικιωμένων μουσικών. Τα σκουρόχρωμα μάτια του είχαν γλυκύτητα, σαν να μην ήταν αυτός  που έχασε τα πάντα στην μέχρι τώρα σύντομη ζωή του. Τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε έξω. Μπροστά από το ινδικής ιδιοκτησίας μανάβικο, ένας αξιοσέβαστος ασπρομάλλης αστός, οικογενειάρχης άνθρωπος, έψηνε αλλοδαπή μαστουρωμένη πιτσιρίκα. Μασκαράδες διέσχιζαν το απέναντι πεζοδρόμιο.  Ένας άνδρας και μια γυναίκα είχαν ντυθεί με κελεμπία, σαρίκι και μαντήλα, παριστάνοντας τους πρόσφυγες. Κρατούσαν πλακάτ με αραβικά γράμματα και μοίραζαν διαφημιστικά φυλλάδια που έγραφαν: Amazon moda Bambini-costume dacarnevale profugo.  Για κάποιους, η δηλητηριώδης ρητορεία της χρυσής αυγής, έγινε mainstream καρναβαλίστικος πολιτικός λόγος.
Ο ουρανός συννεφώδης. Επρόκειτο πάλι να βρέξει. Μπήκαν γρήγορα μέσα στο Θέατρο. Ο Αισχύλος, με τη φων νεαρής ηθοποιού-ικέτιδος-προσφυγοπούλας, κ βαθέως ναβαίνουσας, ς μύρον,  ς τμός, θρνος, πάθος, μελδία, ψίθυρος, λιγεα, κετεύουσα τ πειρον, φων παρθένου μοιρολογούσης, αντήχησε στο φουαγιέ:
-Για τους πρόσφυγες με τρόμο προμαντεύω, ενάντιες μπόρες, σκληρούς πόνους και  αιματοβαμμένους πολέμους.
Έριξε στις  πλάτες του πλάνητα το σάλι της. Δεν τον ρώτησε τίποτε. Τι ήταν, ποιος ήταν, από πού ήταν.  Όποιος κι αν ήταν, δεν θα τον άφηνε ποτέ από κοντά της.
Λένα Κορομηλά
<<ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ>> 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΙΤΡ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 
ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 



''Μένει να θυμηθείς''
Ποια νύχτα να διαλέξεις;
Αυτή που κλαίει ασταμάτητα βουβή,
για αυτή που άστραψε αγριεμένη;
Έχει πολλή οδύνη εδώ.
Η πιο ήρεμη θάλασσα είναι των κυπαρισσιών.
Ούτε καν μια κουρασμένη χαρά,
ένα όνειρο με ομίχλη.
Δεν αναμένονται εξελίξεις εδώ,
ούτε και σαν κοπάσει ο κουρνιαχτός.
Μένει ίσως να θυμηθείς,
αν όντως μεσολάβησε γέννηση
πριν απ’ το θάνατο,
ή απλά ένα εντελώς δευτερεύον συμβάν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

<<ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ>> 
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΗΣ ΜΑΣ ΦΙΛΗΣ 
ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 



ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ ,
-Το ταξίδι στο Φως έχει και αναταράξεις...
Ποικιλία τεράτων, μα εσύ μην αλλάξεις...
Τους τυχάρπαστους διώξε ... 
ομορφιές που λαβώνουν... 
Να χεις άυλο κέρδος τις καρδιές που ημερώνουν...
Τέτοιο ρόλο αλήθειας σου χει δώσει η φύση
Στης ζωής τ ανηφόρι να χαρίζεις τη λύση
Τη βοή αντιδίκων στης ημέρας το γέρμα ..
που μολύνει με μίσος της καρδιάς μεσημέρια ..
ω ,ψυχή μου, πολέμα, τέτοιο εσύ έχεις ρόλο
Να παλεύεις το ψέμα , ν απορρίπτεις το δόλο
-Ναι, άλλο δεν υπομένω .. τη σελίδα γυρίζω...
και ό,τι ειν ειπωμένο σκοτεινό ..τ αγνοώ .. δεν τ αγγίζω ...
-Εαυτέ μου, καρδιά μου, χρόνια εγώ σε γνωρίζω
Λύπες ,δόλο, μαζί Σου, απορρίπτω , τις χαρές συγυρίζω ..
2/9/2017
ΥΠΑΡΧΩ
Μαρίνα Ι. Προμπονά